Spłata pożyczki | Interpretacje podatkowe

Z uwagi na fakt, że wydłużenie okresu spłaty pożyczki jest czynnością związaną z daną pożyczką, polegającą na ustaleniu nowych warunków spłaty pożyczki w celu dostosowania zobowiązania z tytułu umowy pożyczki do aktualnej sytuacji finansowej pożyczkobiorcy, zatem pobierane opłaty za wydłużenie okresu spłaty pożyczki podlegają zwolnieniu od podatku od towarów i usług stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT. Reasumując powyższe Minister Rozwoju i Finansów stwierdza, że w analizowanym stanie faktycznym Wnioskodawca prawidłowo uznał, że opłata za przedłużenie okresu spłaty pożyczki podlega zwolnieniu z opodatkowania podatkiem VAT. W świetle powyższego należało z urzędu zmienić interpretację indywidualną z dnia 22 sierpnia 2012 r. nr IPPP1/443-443/12-3/JL wydaną w imieniu Ministra Finansów przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie gdyż stwierdzono jej nieprawidłowość. Zmiana interpretacji indywidualnej dotyczy stanu faktycznego przedstawionych we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej i stanu prawnego obowiązującego w momencie zaistnienia stanu faktycznego. Niniejsza interpretacja nie dotyczy kwestii opodatkowania podatkiem od towarów i usług opłaty przygotowawczej i opłaty za ubezpieczenie pożyczki dla których to czynności została wydana odrębna interpretacja indywidualna.

W związku z powyższym oraz mając na uwadze powołane wyżej przepisy oraz przedstawiony we wniosku stan faktyczny stwierdzić należy, że wydatkowanie przychodu ze sprzedaży w 2015 r. działki budowlanej na spłatę pożyczki hipotecznej, nie może być uznane za uprawniające do zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych uzyskanego dochodu. Za wydatki poniesione na cele wymienione w tym przepisie, a wskazane w art. 21 ust. 25 pkt 2 lit a) w związku z pkt 1 ww. ustawy nie można uznać środków, które zostały przeznaczone na spłatę pożyczki hipotecznej, jeżeli umowa z bankiem nie wskazuje, że jej przeznaczenie jest związane z realizacją celów mieszkaniowych pożyczkobiorcy, a więc pożyczki, która nie była przeznaczona na określony cel. Z treści art. 21 ust. 25 pkt 2 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika jednoznacznie, że do własnych celów mieszkaniowych ustawodawca zaliczył spłatę kredytu (pożyczki) zaciągniętego na cele określone w pkt 1, czyli m.in. na budowę budynku mieszkalnego. Oznacza to, że z umowy kredytu (pożyczki) musi wynikać wprost, że kredytu (pożyczki) udzielono na cele, o których mowa w art. 21 ust. 25 pkt 1 przytoczonej ustawy. Reasumując stwierdzić należy, że dochód uzyskany ze sprzedaży w 2015 r. działki budowlanej ustalony w oparciu o art. 30e ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w części, w której przychód zostanie wydatkowany na spłatę zaciągniętej w 2012 r. pożyczki hipotecznej, nie korzysta ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 131 cytowanej ustawy i podlega opodatkowaniu 19% podatkiem dochodowym zgodnie z art. 30e ust. 1 ww. ustawy.

(...) spłatą pożyczki. We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe. Wnioskodawca jest spółką prawa handlowego, mającą swoją siedzibę w Polsce i podlegają w Polsce opodatkowaniu od całości dochodów bez względu na miejsce ich osiągania (dalej: Wnioskodawca lub Spółka). Przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest w szczególności udzielanie pożyczek poza systemem bankowym. Działalność gospodarcza prowadzona przez Wnioskodawcę związana z udzielaniem pożyczek wiąże się z dużym ryzykiem braku spłaty pożyczek lub też poważnego opóźnienia spłaty pożyczek. W przypadku zalegania klientów (pożyczkobiorców) ze spłatą pożyczek, Spółka podejmuje działania windykacyjne mające na celu odzyskanie wymagalnych należności, jednakże często okazuje się, że mimo tego w dalszym ciągu nie jest w stanie skutecznie ich odzyskać. W przypadku przekroczenia terminu płatności o określony czas, Spółka zawiadamia (kilkukrotnie) klienta o wystąpieniu zaległości w spłacie, informowanie klienta o istnieniu opóźnienia w spłacie pożyczki następuje listownie na adres korespondencyjny pożyczkobiorcy, bądź też inną drogą (przykładowo pocztą elektroniczną, za pomocą wiadomości tekstowej SMS).

Zgodnie z planowanym sposobem spłaty pożyczki Wnioskodawca otrzyma zwrot kwoty udzielonej przez niego pożyczki od Dłużnika Pożyczkobiorcy. Przepływ środków pomiędzy Wnioskodawcą a Dłużnikiem Pożyczkobiorcy będzie zatem tylko i wyłącznie czynnością techniczną wynikającą z uzgodnień zawartych pomiędzy Wnioskodawcą a Pożyczkobiorcą; nie będzie więc – jak wynika z wniosku – miał podstawy (swego źródła) w jakiejkolwiek z umów cywilnoprawnych wymienionych w art. 1 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych zawartych pomiędzy Wnioskodawcą a podmiotem, z konta którego nastąpi fizyczne przekazanie środków pieniężnych. Oznacza to, że Wnioskodawca nie jest zobowiązanym do zapłaty podatku od czynności cywilnoprawnych z tytułu otrzymania spłaty pożyczki w sposób przedstawiony we wniosku. W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe. Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji. Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul.

Pieniądze uzyskane ze sprzedaży ww. prawa do lokalu mieszkalnego Wnioskodawca w części przeznaczył na spłatę pożyczki hipotecznej, a w części na remont mieszkania przy ul. xxx w xx i dalszą spłatę pożyczki. Z powyższego wynika, że Wnioskodawca pożyczkę hipoteczną, zgodnie z umową zawartą z bankiem, zaciągnął na inny cel niż cele wymienione w art. 21 ust. 1 pkt 32 lit. a) i e) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. jak podaje Wnioskodawca ,,na finansowanie bieżących potrzeb konsumpcyjnych lub na dowolny zadeklarowany cel, w tym na spłatę posiadanych zobowiązań w banku lub innych bankach’’. Mając na uwadze stanowisko Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi zaprezentowane w powołanym na wstępie wyroku z dnia 14 sierpnia 2013 r., sygn. akt I SA/Łd 615/13 oraz przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 stycznia 2007 r., należy stwierdzić, że przychód uzyskany przez Wnioskodawcę z tytułu sprzedaży spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego w części wydatkowanej – w przewidzianym ustawą terminie – na spłatę pożyczki hipotecznej, która została zaciągnięta „ na dowolny zadeklarowany cel ”, zatem obejmujący również cel mieszkaniowy, będzie podlegał zwolnieniu, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 32 lit. e) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Pierwszym jest zbycie (sprzedaż) nieruchomości, drugim natomiast kompensata wzajemnych zobowiązań (spłata pożyczki przez pożyczkobiorcę). Nie jest możliwa spłata pożyczki nieruchomością z pominięciem jej uprzedniego zbycia, gdyż sprzeciwia się temu powołany wcześniej art. 720 § 1 kodeksu cywilnego (imperatyw aby zwrot pożyczki pieniężnej nastąpił w pieniądzu). Zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm. dalej „ updop ”), do przychodów nie zalicza się pobranych wpłat lub zarachowanych należności na poczet dostaw towarów i usług, które zostaną wykonane w następnych okresach sprawozdawczych, a także otrzymanych lub zwróconych pożyczek (kredytów), z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów). Natomiast, stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 10 lit. a) updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na spłatę pożyczek (kredytów), z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (...). Jak wynika z powołanych wcześniej przepisów prawa pożyczka jest transparentna podatkowo, tzn. jej otrzymanie nie skutkuje powstaniem przychodu w momencie jej otrzymania, a spłata nie stanowi kosztów jego uzyskania.

Czy spłata pożyczki na rzecz osób trzecich stanowi wydatek określony w art. 21 ust. 1 pkt 32 lit. a) oraz czy w związku z tym Wnioskodawczyni wraz z małżonkiem mogła skorzystać ze zwolnienia od 10% podatku dochodowego... Zdaniem Wnioskodawczyni, spłata pożyczki w wysokości 249.000,00 zł zaciągniętej od osób trzecich tj. od rodziny powinna być uwzględniona przy rozliczeniu przychodu uzyskanego ze sprzedaży nieruchomości. W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe. Podstawową zasadą podatku dochodowego od osób fizycznych jest zasada powszechności opodatkowania, która wyrażona została w treści w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.). Zgodnie z tym przepisem opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku. Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-d) ustawy o podatku dochodowym (...)

Końcowo wskazał Pan, że pieniądze uzyskane ze sprzedaży garażu przeznaczył na zaległości tytułem spłaty byłej żony i na częściową spłatę pożyczki zaciągniętej od osoby fizycznej. W związku z powyższym zadano następujące pytania. Czy sprzedając garaż, Wnioskodawca jest zobowiązany do zapłaty podatku dochodowego, skoro; garaż wybudowany został z własnych środków w 1976 r. nieodpłatne przeniesienie własności nastąpiło na podstawie ugody sądowej z dnia 18 grudnia 2002 r., pieniądze ze sprzedaży garażu zostały wykorzystane na spłatę, zgodnie z orzeczeniem sądu, IV raty za mieszkanie na rzecz byłej żony oraz pożyczki zaciągniętej na III ratę... Zdaniem Wnioskodawcy, nie powinien płacić podatku, gdyż od 1976 r. był właścicielem garażu. Ponadto, ustawa z dnia 23 października 1990 r. o zmianie ustawy o gospodarce gruntami i wywłaszczeniu nieruchomości (Dz. U. Nr 79, poz. 464) zobowiązywała Urząd Miasta do przeniesienia własności, o co zwracał się na piśmie w 1990 r. Jednocześnie zauważa, iż ugoda sądowa została zawarta w 2002 r., tj. 6 lat przed datą sprzedaży i nie jest jego winą, że akt notarialny o przeniesieniu na własność garażu i oddaniu w użytkowanie wieczyste gruntu został sporządzony dopiero 3 grudnia 2004 r. Ponadto wskazuje, że pieniądze uzyskane ze sprzedaży ww. garażu przeznaczyć musiał na uregulowanie zaległości (spłatę byłej żony i pożyczki zaciągniętej od osoby fizycznej).

Ostatnio powołany przepis stanowi bowiem, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na spłatę pożyczek (kredytów) z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych kredytów. Jak trafnie zauważono w zaskarżonym wyroku, różnica taka nie może stanowić kosztu z tytułu różnic kursowych. Stosownie bowiem do art. 15 ust. 1a u.p.d.o.p., realizują się one jedynie przy spłacie kredytu dewizowego. Aby uznać dany kredyt za kredyt walutowy musi on spełniać określone warunki, tj.: być zaciągnięty w walucie obcej, być spłacany w walucie obcej, potwierdzenie salda winno zostać wyrażone w walucie obcej. Natomiast kredyt złotówkowy, lecz denominowany walutą obcą jest kredytem, którego kapitał jest określony w złotych i również jego spłata dokonywana jest w walucie polskiej. Trafnie w zaskarżonym wyroku zwrócono uwagę, że powyższe stanowisko było już wielokrotnie prezentowane w orzecznictwie, które uznaje, że spłata pożyczki (kredytu) o zwaloryzowanej wartości stanowi nadal spłatę pożyczki (kredytu), której stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 10 lit. a/ u.p.d.o.p. nie uważa się za koszty uzyskania przychodów (wyrok NSA z dnia 3 grudnia 1999 r., sygn. akt I SA/Lu 1227/98, publ. LEX nr 40363). Zastosowany w umowie pożyczki (kredytu) przelicznik (...)

Zatem spłata pożyczki udzielonej przez firmę Carion nie wypełnia dyspozycji art. 21 ust. 1 pkt 32 lit e/ ustawy o podatku dochodowym i zwolnienie od podatku dochodowego przychodu uzyskanego ze sprzedaży mieszkania nie ma zastosowania w przedstawionej sytuacji. Należy tu zaznaczyć , że ustawodawca w/w przepisie w zakresie spłaty kredytu czy też pożyczki zaciągniętych w banku lub kasie oszczędnościowo-kredytowej nie określa wymogu zabezpieczenia kredytu hipoteką. Zatem fakt , że firma X udzielając pożyczki , ustanowiła na sprzedawanym mieszkaniu hipotekę w przedmiotowej sprawie nie ma znaczenia. Biorąc powyższe pod uwagę organ podatkowy nie zgadza się ze stanowiskiem wnioskodawcy wyrażonym we wniosku. Niniejsza interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia. Zgodnie z przepisem art. 14b § 1 i 2 Ordynacji podatkowej interpretacja nie jest wiążąca dla podatnika, wiąże natomiast właściwe organy podatkowe i organy kontroli skarbowej - do czasu jej zmiany lub uchylenia.