II FSK 1755/06 | Wyrok zwykłego składu NSA
| 2011 |
|---|
| 1 cze |
Istota:
1. Z treści art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika wprost i jednoznacznie, że kwestią mającą zasadnicze znaczenie dla uznania wydatków za koszt potrącalny jest ich „poniesienie". „Koszt poniesiony" to dokonany nie tylko w sensie ewidencyjnym, ale i w sensie realnym. Ponadto koszty uzyskania przychodów, jako jeden z elementów konstrukcyjnych dochodu, muszą być wykazane na podstawie prawidłowo prowadzonych ksiąg rachunkowych, czyli takich, które zgodnie z art. 24 ust. 1 i 2 ustawy o rachunkowości — są prowadzone rzetelnie.
2. Wadliwość dowodu księgowego nie niweczy wydatku jako k.u.p., gdyż w takiej sytuacji podatnik może wszelkimi innymi dowodami dowodzić, że dany wydatek nastąpił i koszt został poniesiony. Wystarczającym będzie, gdy podatnik wykaże stosowną inicjatywę dowodową.
3. Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i art. 23 § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej dopiero brak danych niezbędnych do określenia podstawy opodatkowania uzasadnia oszacowanie co oznacza, że chodzi o brak danych koniecznych i nieodzownych, ale dotyczących wysokość poniesionych wydatków, a nie co do samego faktu poniesienia wydatku, gdyż tego faktu oszacować z natury rzeczy nie można.
2. Wadliwość dowodu księgowego nie niweczy wydatku jako k.u.p., gdyż w takiej sytuacji podatnik może wszelkimi innymi dowodami dowodzić, że dany wydatek nastąpił i koszt został poniesiony. Wystarczającym będzie, gdy podatnik wykaże stosowną inicjatywę dowodową.
3. Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i art. 23 § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej dopiero brak danych niezbędnych do określenia podstawy opodatkowania uzasadnia oszacowanie co oznacza, że chodzi o brak danych koniecznych i nieodzownych, ale dotyczących wysokość poniesionych wydatków, a nie co do samego faktu poniesienia wydatku, gdyż tego faktu oszacować z natury rzeczy nie można.
Fragment:
(...) 1. Wyrokiem z dnia 13 września 2006 r., sygn. I SA/Bd 416/06, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy, po rozpoznaniu sprawy ze skargi Marii Z... i Huberta Z... (dalej: podatnicy) na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 12 kwietnia 2006 r., nr PB 2/4117-9/06, w przedmiocie wysokości podatku dochodowego od osób fizycznych za 2000 r. - oddalił skargę. Jako podstawę prawną wyroku podano art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm., zwanej dalej: P.p.s.a.). 2. Uzasadniając wyrok WSA podał, że decyzją z dnia 20 grudnia 2005 r., nr WK-11/431-67/630-36/2005, Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w Bydgoszczy określił podatnikom wysokość zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2000 r. w kwocie 280 722,80 zł. 3. Od decyzji organu I instancji podatnicy wnieśli odwołanie. 4. Decyzją z dnia 12 kwietnia 2006 r., nr PB 2/4117-9/06, Dyrektor IS w Bydgoszczy utrzymał w mocy decyzję organu I instancji. Organ (...)