Zaliczenie przez wspólnika spółki osobowej do kosztów uzyskania przychodów wydatków na wynagrodzenie innego wspólnika – 0115-KDIT3.4011.68.2018.2.WR

Pismo

z dnia 13 kwietnia 2018 r.

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

0115-KDIT3.4011.68.2018.2.WR

Zaliczenie przez wspólnika spółki osobowej do kosztów uzyskania przychodów wydatków na wynagrodzenie innego wspólnika.

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1, ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 17 stycznia 2018 r. (data wpływu 30 stycznia 2018 r.) uzupełnionym pismem z dnia 26 marca 2018 r. (data wpływu 29 marca 2018 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia przez wspólnika spółki osobowej do kosztów uzyskania przychodów wydatków na:

* wynagrodzenie z tytułu umowy zlecenia zawartej przez spółkę z tym wspólnikiem – jest nieprawidłowe,

* wynagrodzenie z tytułu umowy zlecenia zawartej przez spółkę z innym jej wspólnikiem – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 stycznia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia przez wspólnika spółki osobowej do kosztów uzyskania przychodów wydatków na wynagrodzenie z tytułu umowy zlecenia zawartej przez spółkę z tym wspólnikiem oraz umowy zlecenia zawartej przez spółkę z innym jej wspólnikiem.

Wniosek uzupełniono pismem z dnia 26 marca 2018 r. (data wpływu 29 marca 2018 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest wspólnikiem spółki komandytowej i posiada status komandytariusza. Komplementariuszem spółki komandytowej jest spółka z ograniczoną odpowiedzialnością. Spółka z o.o. sp. komandytowa powstała z przekształcenia spółki jawnej. Na skutek tego przekształcenia z mocy prawa Spółka przejęła dotychczasowe umowy spółki jawnej, m.in. umowy zlecenia zawarte m.in. z dwoma wspólnikami dawnej spółki jawnej, a obecnie sp. z o.o. sp.k. Spółka to szpital, jest zakładem opieki zdrowotnej, świadczącym usługi w zakresie ochrony zdrowia. Zgodnie ze statutem, podstawowym celem Szpitala jest prowadzenie działalności leczniczej, obejmującej stacjonarne i całodobowe świadczenia zdrowotne oraz ambulatoryjne.

Szpital bardzo często stara się o uzyskanie różnych dotacji i dofinansowań z Unii Europejskiej, zazwyczaj skutecznie. Pozyskiwaniem dotacji unijnych zajmują się bezpośrednio dwaj wspólnicy Spółki (m.in. Wnioskodawca). Zadania te wykonują na podstawie umowy zlecenia zawartej ze Spółką (umowy przejęte). Od umowy są odprowadzane tylko składki na ubezpieczenie zdrowotne, bowiem zleceniobiorcy prowadzą działalność oprócz wykonywania zadań na podstawie umowy zlecenia. Wynagrodzenie jest ustalone na stałym poziomie. Zleceniobiorca sam reguluje czas i miejsce wykonywania zlecenia. Wykonywane zadania w ramach zawartej umowy zlecenia są czym innym niż prowadzenie spraw spółki (czyli czynności związane z działalnością wewnętrzną spółki). Zakres czynności objęty umową zlecenia nie pozostaje w zakresie działalności spółki. Zatem usługi świadczone przez Komandytariusza (Wnioskodawcę) na podstawie ww. umowy w żaden sposób nie obejmują obowiązków przypisanych mu w k.s.h. oraz umową spółki Sp. z o.o. Sp.k., takich jak reprezentacja oraz prowadzenie spraw spółki. Oba te tytuły mają rozłączny charakter i nie są ze sobą w żaden sposób powiązane. Za realizację obowiązków wynikających z funkcji wspólnika Komandytariusz ma prawo do udziału w zysku osiągniętym przez Sp. z o.o. Sp.k. Za wykonanie usług na rzecz Sp. z o.o. Sp.k. Komandytariusz (Wnioskodawca) otrzymuje odrębne wynagrodzenie.

W uzupełnieniu wniosku wskazano ponadto, że przedmiotowe usługi Wnioskodawca świadczy poza prowadzoną przez siebie działalnością gospodarczą, zgodnie z zapisem § 5 pkt 2 umowy, który stanowi: „Umowa nie będzie wykonywana w ramach pozarolniczej działalności gospodarczej”.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wypłacone wynagrodzenie wspólnika spółki (komandytariusza) z tytułu umowy zlecenia będzie stanowić dla spółki koszt uzyskania przychodów i jednocześnie, czy komandytariusz, z którym została zawarta umowa zlecenia i reszta wspólników spółki mają prawo do zaliczenia wynagrodzenia z tytułu ww. umowy do kosztów uzyskania przychodów przy obliczaniu podatku od dochodów z udziału w spółce?

Zdaniem Wnioskodawcy, na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy o PIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania, albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w katalogu wydatków nieuznawanych za koszty, który znajduje się w art. 23 ustawy o PIT. Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas, gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty. Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 10 ustawy o PIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, a w przypadku prowadzenia działalności w formie spółki cywilnej lub osobowej spółki handlowej – także małżonków i małoletnich dzieci wspólników. Ustawodawca w powołanym przepisie posłużył się wyrażeniem „wartość własnej pracy”, które nie zostało zdefiniowane dla potrzeb podatku dochodowego. Użyte pojęcie wskazuje, że chodzi tu o wartość wszelkiego rodzaju pracy świadczonej przez ściśle określone osoby na rzecz zatrudniających je podmiotów prowadzących działalność gospodarczą. Wartość pracy świadczonej przez wspólnika będzie wyznaczać wysokość przyznanego mu wynagrodzenia.

Ograniczenie zawarte w analizowanym przepisie odnosi się m in. do prowadzenia działalności w formie spółki niebędącej osobą prawną. Zgodnie z art. 4 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 września 2000 r. -Kodeks spółek handlowych, użyte w ustawie określenie „spółka osobowa” oznacza spółkę jawną, spółkę partnerską, spółkę komandytową i spółkę komandytowo-akcyjną.

Analiza powyższych uregulowań prawnych wskazuje, że wynagrodzenie wspólnika spółki z tytułu wykonywania czynności na podstawie umowy zlecenia zawartej ze spółką nie będzie stanowić dla tego wspólnika kosztu uzyskania przychodów. Ale takim kosztem będzie dla pozostałych wspólników spółki.

Zarówno w ustawie o CIT jak i o PIT brak jest postanowień nadających spółce komandytowej podmiotowość podatkową, a zatem spółka ta nie może być uznana za podmiot wymienionych podatków.

Artykuł 1 ustawy o PIT wymienia jako podmioty podatkowe wyłącznie osoby fizyczne. Tylko zatem te osoby, a nie założona przez nie spółka, są podatnikami podatku dochodowego. Wynika to wyraźnie także z treści art. 8 tej ustawy, według którego dochody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną opodatkowuje się osobno u każdej osoby.

Z uwagi na fakt, iż podatnikiem podatku dochodowego może być wyłącznie wspólnik spółki osobowej, tylko on, jako osoba fizyczna, może dokonywać odliczeń kosztów uzyskania przychodu ze wspólnego źródła przychodów. Skoro zatem w myśl art. 23 ust. 1 pkt 10 ustawy o PIT nie uważa się za koszty uzyskania przychodu wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, a w przypadku prowadzenia działalności w formie spółki cywilnej lub osobowej spółki handlowej – także małżonków i małoletnich dzieci pozostałych wspólników, to w stosunku do tego tylko podatnika (wspólnika spółki jawnej), który pobierał wynagrodzenie za pracę na podstawie umowy o pracę zawartej ze spółką jawną, tego rodzaju wydatek nie będzie stanowił kosztu uzyskania przychodów z działalności gospodarczej prowadzonej w formie spółki jawnej.

W stosunku do podatnika, który pobiera wynagrodzenie za pracę na podstawie umowy zlecenia zawartej ze spółką komandytową, tego rodzaju wydatek nie będzie stanowił kosztu uzyskania przychodu, wynagrodzenie to zaś będzie kosztem uzyskania przychodu, w stosunku do pozostałych podatników w proporcji w której pozostają oni wspólnikami spółki komandytowej, a jego wysokość powinna być ustalona zgodnie z zasadą opisaną w art. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W efekcie wartość własnej pracy nie będzie kosztem uzyskania przychodu, ale wyłącznie u wspólnika pobierającego wynagrodzenie na podstawie umowy zawartej ze spółką. Natomiast u pozostałych wspólników wynagrodzenie to będzie kosztem podatkowym w takim stosunku, w jakim posiadają oni udziały w prawie do zysku w spółce (pod warunkiem, że nie zachodzą między nimi powiązania, o których mowa w art. 23 ust. 1 pkt 10 ustawy o p.d.o.f.).

Stanowisko takie potwierdził Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, w interpretacji indywidualnej, sygn. IPPB1/415-206/13-2/MT, gdzie można przeczytać, że zgodnie z art. 8 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat. Należy podkreślić, że w spółce komandytowej podatnikiem podatku dochodowego nie jest spółka, ale jej wspólnicy. Stąd też wartość pracy własnej jednego ze wspólników będzie kosztem uzyskania przychodu dla pozostałych. Wartość tego kosztu zostanie przypisana pozostałym wspólnikom proporcjonalnie do ich udziału w zysku. Zatem wynagrodzenie wypłacone wspólnikowi spółki, zatrudnionemu w tej spółce na umowę zlecenia jest kosztem uzyskania przychodów dla pozostałych wspólników proporcjonalnie do ich udziałów w zysku spółki, odpowiednio w podatku dochodowym od osób prawnych bądź w podatku dochodowym od osób fizycznych.

Powyższe jednak dotyczy pracy wspólnika, która obejmuje wydatek z tytułu wynagrodzenia za prowadzenie spraw spółki. Natomiast wynagrodzenie wypłacane wspólnikowi przez spółkę osobową z tytułu wykonywania świadczeń na jej rzecz na podstawie np. umowy zlecenia będzie mogło być zaliczone do jego kosztów podatkowych, jeżeli będzie to świadczenie przez wspólnika usług innych niż usługi zarządzania spółką. Będą to zwykle usługi specjalistyczne jak np. pozyskiwanie funduszy unijnych (por. interpretacja IS w Warszawie z 3 czerwca 2008 r., sygn. IPPB1/415-407/08-4/EC, interpretacja IS w Warszawie z 20 lipca 2011 r., sygn. IPPB1/415-405/11-2/KS, interpretacja IS w Poznaniu z 22 września 2008 r., sygn. ILPB1/415-449/08-2/AG). Zatem do świadczenia usług na rzecz spółki przez wspólnika, które nie są uznawane za „pracę własną podatnika” opisane ograniczenie z art. 23 ust. 1 pkt 10 ustawy PIT nie znajdzie zastosowania i będzie on mógł zaliczyć przypadającą na niego część wynagrodzenia do kosztów podatkowych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie zaliczenia przez wspólnika spółki osobowej do kosztów uzyskania przychodów

* wydatków na wynagrodzenie z tytułu umowy zlecenia zawartej przez spółkę z tym wspólnikiem – jest nieprawidłowe,

* wydatków na wynagrodzenie z tytułu umowy zlecenia zawartej przez spółkę z innym jej wspólnikiem – jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 4 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 września 2000 r. – Kodeks spółek handlowych (tekst jedn.: Dz. U. z 2017 r. poz. 1577), spółkami osobowymi są: spółka jawna, spółka partnerska, spółka komandytowa i spółka komandytowo-akcyjna. Do spółek kapitałowych kodeks zalicza natomiast spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością oraz spółkę akcyjną (art. 4 § 1 pkt 2). Spółki osobowe nie mają osobowości prawnej, w którą wyposażone są, w świetle ww. kodeksu, spółki kapitałowe.

Jak stanowi art. 5a pkt 28 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2018 r. poz. 200 z późn. zm.), ilekroć w ustawie jest mowa o spółce, oznacza to:

a. spółkę posiadającą osobowość prawną, w tym także spółkę zawiązaną na podstawie rozporządzenia Rady (WE) nr 2157/2001 z dnia 8 października 2001 r. w sprawie statutu spółki europejskiej (SE) (Dz. Urz. WE L 294 z 10.11.2001, str. 1, z późn. zm.; Dz.Urz.UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 6, t. 4, str. 251),

b. spółkę kapitałową w organizacji,

c. spółkę komandytowo-akcyjną mającą siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,

d. spółkę niemającą osobowości prawnej mającą siedzibę lub zarząd w innym państwie, jeżeli zgodnie z przepisami prawa podatkowego tego innego państwa jest traktowana jak osoba prawna i podlega w tym państwie opodatkowaniu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce ich osiągania.

Stosownie do przepisu pkt 26 przywołanego artykułu, na gruncie ww. ustawy spółka niebędąca osobą prawną oznacza spółkę inną niż określona w pkt 28.

Na mocy art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

Artykuł 5b ust. 2 ustawy o podatku dochodowym stanowi, że jeżeli działalność gospodarczą prowadzi spółka niebędąca osoba prawną, przychody wspólnika z udziału w takiej spółce, określone na podstawie art. 8 ust. 1, uznaje się za przychody ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 (działalność gospodarcza).

Z przytoczonych wyżej uregulowań prawnych wynika, że m.in. spółki: jawna i komandytowa, jako spółki niebędące osobami prawnymi, nie są podatnikami podatku dochodowego, a dochody z jej działalności podlegają opodatkowaniu na poziomie wspólników. To oni osiągają przychody i ponoszą koszty uzyskania przychodów z działalności gospodarczej prowadzonej za pośrednictwem tej spółki, i powinni je – (proporcjonalnie do posiadanych udziałów) – uwzględnić w swoich zeznaniach rocznych.

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Kosztami uzyskania przychodów są zatem wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością nastawioną na osiąganie przychodów. Z oceny związku z prowadzoną działalnością powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do uzyskania przychodu z danego źródła lub do zabezpieczenia albo zachowania źródła przychodów.

Zatem aby wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, musi on pozostawać w związku przyczynowo – skutkowym z przychodem, zostać poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania/zabezpieczenia źródła przychodu, oraz być należycie udokumentowany. Przede wszystkim jednak, nie może on znajdować się na liście wydatków ustawowo wyłączonych z kosztów uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Na podstawie ww. art. 23 ust. 1 pkt 10 ustawy, nie uważa się za koszt uzyskania przychodów wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, a w przypadku prowadzenia działalności w formie spółki niebędącej osobą prawną – także małżonków i małoletnich dzieci wspólników tej spółki.

Pojęcie „praca własna” oznacza tu wartość wszelkiego rodzaju nakładów pracy świadczonej przez podmioty wymienione w omawianym przepisie bez względu na to, czy jest ona wykonywana na podstawie umowy o pracę, umowy cywilnoprawnej mającej charakter umowy zlecenia lub umowy o dzieło, czy też bezumownie. Nie ma również znaczenia rodzaj i zakres podejmowanych czynności, w szczególności to, czy – w przypadku pracy wspólnika na rzecz spółki – wiążą się one z prowadzeniem spraw spółki.

Zaznaczyć należy jednak, że z własną pracą podatnika w świetle powołanego uregulowania nie powinno się utożsamiać podmiotu, który usługi na rzecz spółki świadczy w ramach prowadzonej przez siebie, niezależnie od uczestnictwa w tej spółce, działalności gospodarczej – w stosunku prawnym łączącym go ze spółką występuje on bowiem jako odrębny podmiot gospodarczy.

Podsumowując treść omówionych przepisów prawnych stwierdzić należy, że wydatki na wynagrodzenie otrzymywane przez wspólnika spółki komandytowej (a także jawnej) z tytułu umowy zlecenia zawartej z tą spółką nie podlegają w świetle art. 23 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów pozostałych jej wspólników, do których zastosowanie mają przepisy ww. ustawy. W konsekwencji, po spełnieniu wszystkich innych warunków określonych w art. 22 ust. 1 tej ustawy, będą stanowiły dla tych wspólników koszt uzyskania przychodów z działalności gospodarczej w proporcji, w jakiej uczestniczą oni w zysku spółki.

Do kosztów uzyskania przychodów równowartości wypłacanego przez spółkę wynagrodzenia nie będzie mógł natomiast zaliczyć wspólnik je otrzymujący, jeśli przedmiotowych usług nie świadczy w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej. Wartość tych usług, mierzona wartością wynagrodzenia, objęta będzie bowiem dyspozycją przytoczonego art. 23 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Należy zatem zgodzić się ze stwierdzeniem wynikającym ze stanowiska Wnioskodawcy, że (o ile spełnione zostaną pozostałe przesłanki z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), będzie On miał prawo zaliczyć (proporcjonalnie do swojego udziału w zysku spółki) do kosztów uzyskania przychodów z działalności gospodarczej kwotę odpowiadającą wynagrodzeniu, jakie z tytułu świadczenia usług na rzecz spółki otrzymuje drugi jej komandytariusz (niebędący Wnioskodawcą).

Jednocześnie jednak nie mogą dla Wnioskodawcy stanowić kosztów uzyskania przychodów wydatki na wynagrodzenie wypłacone Mu – na podstawie umowy zlecenia, którą sam zawarł ze spółką – za usługi wykonywane przez siebie.

Ponieważ ww. art. 23 ust. 1 pkt 10 ustawy ma zastosowanie do wartości świadczonych na rzecz spółki usług bez względu na ich rodzaj, nie można przychylić się do twierdzenia Wnioskodawcy, że wynagrodzenie wypłacane wspólnikowi przez spółkę osobową z tytułu wykonywania świadczeń na jej rzecz na podstawie np. umowy zlecenia będzie mogło być zaliczone do jego kosztów podatkowych, jeżeli będzie to świadczenie przez wspólnika usług innych niż usługi zarządzania spółką – w tym zakresie stanowisko Wnioskodawcy należy wobec tego uznać za nieprawidłowe. Przedstawione we wniosku stanowisko jest natomiast prawidłowe w pozostałej części.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych, tutejszy organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego. Na uwagę zasługuje jednak, że zawarta w nich wykładnia przepisów prawa podatkowego jest w pełni zgodna z wykładnią przedstawioną przez organ w niniejszej interpretacji.

Końcowo wskazać należy, iż z uwagi na to, że interpretacje prawa podatkowego wydawane są w indywidualnej sprawie zainteresowanego, co wynika z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – niniejsza interpretacja jest wiążąca dla Wnioskodawcy jako osoby występującej z wnioskiem, nie wywiera natomiast skutku prawnego dla pozostałych wspólników wskazanej w tym wniosku spółki.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w…, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r. poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl