Miejsce świadczenia usług krótkoterminowego wynajmu środków transportu dla celów podatku VAT – IPPP3/443-1418/11-2/KC

Pismo

z dnia 26 stycznia 2012 r.

Izba Skarbowa w Warszawie

IPPP3/443-1418/11-2/KC

Miejsce świadczenia usług krótkoterminowego wynajmu środków transportu dla celów podatku VAT.

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 24 października 2011 r. (data wpływu 27 października 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie miejsca świadczenia usług wynajmu statku morskiego osobom fizycznym, nieprowadzącym działalności gospodarczej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 października 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie miejsca świadczenia usług wynajmu statku morskiego osobom fizycznym, nieprowadzącym działalności gospodarczej.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni jest spółką komandytowo-akcyjną. Spółka jest właścicielem statku morskiego. Przedmiotem jej działalności jest m.in. transport wodny śródlądowy pasażerski, transport morski i przybrzeżny pasażerski oraz wynajem i dzierżawa środków transportu wodnego. Spółka zamierza również wynajmować (czarterować) statek morski osobom fizycznym nieprowadzącym działalności gospodarczej na wodach Unii Europejskiej i poza jej granicami.

Wnioskodawczyni zamierza prowadzić między innymi następujące działania:

1. Szkolenia na patenty żeglarskie i motorowodne, zgodnie z rozporządzeniem Ministra Sportu z dnia 9 czerwca 2006 r., w sprawie uprawiania żeglarstwa. Szkolenia te, zgodnie z rozporządzeniem obejmują:

a. szkolenie teoretyczne,

b. szkolenie praktyczne (odbywające się na wodach wewnętrznych RP),

c. staże w żeglarstwie morskim (odbywające się na wodach wewnętrznych RP, na wodach innych krajów UE oraz poza granicami UE),

d. szkolenia doskonalące umiejętności żeglarskie (szkolenia manewrowe – na wodach RP),

e. szkolenia uzupełniające wiedzę i umiejętności żeglarskie (np.: nawigacja elektroniczna, świadectwo SRC, szkolenie w zakresie bezpieczeństwa w żegludze itp.);

2. Organizowanie wypraw w różne miejsca świata. Wyprawy są dzielone na kilkutygodniowe etapy. Na każdy etap żaglowiec jest wynajmowany (czarterowany) innej osobie fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej (kapitanowi), który prowadzi rejs po założonej przez Spółkę trasie;

3. Wynajem (czarter) żaglowca (należącego do Spółki i którego jest ona armatorem) osobom fizycznym, na wodach RP, UE i poza ich granicami;

4. Organizowanie regat;

5. Uczestniczenie w regatach pełnomorskich na wodach RP;

6. Prowadzenie działalności reklamowo-promocyjnej (na podstawie umów sponsoringu).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy wynajem (czarter) statku morskiego należącego do Wnioskodawczyni (i którego jest armatorem), osobom fizycznym nieprowadzącym działalności gospodarczej na wodach Unii Europejskiej i poza jej granicami, nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT na terytorium kraju.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług z dnia 11 marca 2011 r., (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Przez świadczenie usług, zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Zgodnie z art. 28j ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. miejscem świadczenia usług krótkoterminowego wynajmu środków transportu jest miejsce, w którym te środki transportu są faktycznie oddawane do dyspozycji usługobiorcy. W myśl art. 28j ust. 2 ustawy, przez krótkoterminowy wynajem środków transportu, o którym mowa w ust. 1, rozumie się ciągłe posiadanie środka transportu lub korzystanie z niego przez okres nie przekraczający 30 dni, a w przypadku jednostek pływających – przez okres nie przekraczający 90 dni.

Wnioskodawczyni organizuje plan rejsów, przy czym niektóre wyprawy prowadzone są przez Spółkę a niektóre etapy z planu rejsów mogą być realizowane poprzez czarter całej jednostki przez osobę lub osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej na i poza terytorium Unii Europejskiej. Wnioskodawczyni prowadzi wynajem (czarter) statku morskiego (należącego do niej i którego jest armatorem) osobom fizycznym nieprowadzącym działalności gospodarczej, na wodach UE i poza ich granicami.

Zgodnie z internetowa, wolną encyklopedią „Wikipedia”- czarter to umowa, na podstawie której odbywa się przewóz ładunków lub osób w żegludze, transporcie kolejowym lub lotnictwie, cechująca się nieregularnością lub wręcz jednorazowością. Także wynajęcie statku, jachtu, samolotu z załogą lub bez na określony czas w celu samodzielnej organizacji transportu, podróży. Pod względem jurydycznym czarter to umowa, której treścią jest oddanie rzeczy do używania w zamian za określone wynagrodzenie).

Z kolei przez środki transportu rozumie się maszyny transportowe lub istoty żywe, dzięki którym możliwe jest przemieszczanie ludzi lub ładunków, czyli transport. Środki transportu dzielą się na: środki transportu dalekiego/zewnętrznego i środki transportu bliskiego/wewnętrznego. Do tych pierwszych zalicza się m.in. środki transportu wodnego, czyli jednostki pływające.

Jednostka pływająca jest to każda konstrukcja zdolna do samodzielnego unoszenia się na powierzchni wody lub do czasowego przebywania pod jej powierzchnią, z napędem własnym ewentualnie cudzym (holowana lub pchana), lub też zakotwiczona na stałe, jednym lub wielu z niżej wymienionych przeznaczeń:

* badawcze – np: batyskaf, łódź głębinowa, statek badawczy,

* komunikacyjne – np. most pontonowy,

* magazynowe lub bytowe – np.: hulk, botel,

* militarne – np. okręt,

* rekreacyjne – np.: żaglowiec, jacht, żaglówka,

* sygnalizacyjne – np.: latarniowiec, pława,

* techniczne – np.: żuraw pływający, dok pływający,

* transportowe – nie tylko statek, ale także np. barka,

* przemysłowe – np.: platforma wiertnicza, statek-przetwórnia, młyn pływający,

* specjalne – np. statek do przewozu ładunków wielkogabarytowych,

Natomiast statek żaglowy jest jednostką pływającą, statkiem wodnym o napędzie żaglowym, którym jedynym lub podstawowym czynnikiem napędowym jest jeden lub więcej żagli. Żaglowce służą również do rekreacji, turystyki, uprawiania sportu, celów szkoleniowych lub reprezentacyjnych.

Z powyższego wynika, że żaglowiec jest jednostką pływającą (środkiem transportu wodnego), a jego czarter (oddanie rzeczy do używania w zamian za określone wynagrodzenie) stanowi świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy.

W przypadku świadczenia usług, bardzo istotnym dla prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług jest określenie miejsca świadczenia danej usługi. Od poprawności określenia miejsca świadczenia zależeć będzie, czy dana usługa podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, czy też nie.

Na mocy art. 28a ustawy, na potrzeby stosowania niniejszego rozdziału:

1. ilekroć jest mowa o podatniku – rozumie się przez to:

a. podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,

b. osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a), która jest zidentyfikowana do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;

2. podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności

Działalność gospodarcza – na mocy ust. 2 powołanego artykułu, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Artykuł 28a ustawy wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy o podatku od towarów i usług. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalania miejsca świadczenia usług. Podatnikiem wg tej regulacji jest podmiot wykonujący samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy. Za podatników są uznawane również podmioty wykonujące działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich. Ogólna zasada dotycząca określania miejsca świadczenia usług na rzecz podatników zawarta została w art. 28b ust. 1 ustawy, zgodnie z którym miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę lub stałe miejsce zamieszkania, z zastrzeżeniem ust. 2 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1, art. 28g ust. 1, art. 28i, 28j i 28n.

Stosownie natomiast do art. 28c ust. 1 ustawy, miejscem świadczenia usług na rzecz podmiotów niebędących podatnikami jest miejsce, w którym usługodawca posiada siedzibę lub stałe miejsce zamieszkania, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3 oraz art. 28d-28f, art. 28g ust. 2, art. 28h-28n.

Wnioskodawczyni świadczy usługi krótkoterminowego wynajmu środków transportu, w tej konkretnej sprawie statku morskiego – jednostki pływającej, osobom fizycznym nieprowadzącym działalności gospodarczej, niespełniającym definicji podatnika w myśl art. 28a ustawy, na okresy krótsze niż 90 dni, które są oddawane do dyspozycji poza terytorium kraju.

Na mocy art. 28j ust. 1 ustawy, będącego zastrzeżeniem art. 28c ust. 1 ustawy, miejscem świadczenia usług krótkoterminowego wynajmu środków transportu jest miejsce, w którym te środki transportu są faktycznie oddawane do dyspozycji usługobiorcy.

Ustawodawca w przepisie art. 28j ust. 2 ustawy wprowadził pojęcie krótkoterminowego wynajmu środków transportu, przez które rozumie się ciągłe posiadanie środka transportu lub korzystanie z niego przez okres nieprzekraczający 30 dni, a w przypadku jednostek pływających – przez okres nieprzekraczający 90 dni.

Z przedstawionego zdarzenia wynika, iż statek morski będący przedmiotem czarteru, o którym mowa w pytaniu, będzie oddany do dyspozycji usługobiorcom poza terytorium kraju, przez które zgodnie z art. 2 pkt 1 ustawy, rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Z powyższym stanowiskiem zgadza się m.in. Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji z dnia 6 maja 201 I r. (sygn. ILPP4/443-278/11-3/JKa).

Reasumując, miejscem świadczenia usług wynajmu (czarteru) statku morskiego (należącego do Wnioskodawczyni i którego jest ona armatorem), osobom fizycznym nieprowadzącym, działalności gospodarczej na wodach Unii Europejskiej i poza jej granicami, będzie miejsce, w którym te środki transportu będą faktycznie oddawane do dyspozycji usługobiorcy. tj. w przedmiotowej sprawie odpowiednio terytorium Wspólnoty lub terytorium państwa trzeciego, stosownie do art. 28j ustawy. Zatem usługi te nie będą podlegały opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na terytorium kraju.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 t.j.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju; (…)

Stosownie do treści art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca jako polska spółka, zajmująca się m.in. transportem wodnym śródlądowym pasażerskim, transportem morskim i przybrzeżnym pasażerskim oraz wynajmem i dzierżawą środków transportu wodnego, zamierza również wynajmować statek morski osobom fizycznym nieprowadzącym działalności gospodarczej na wodach Unii Europejskiej i poza jej granicami.

W związku z powyższym, Wnioskodawca powziął wątpliwość, czy taka usługa wynajmu-czarteru statku morskiego osobom fizycznym, niebędących podatnikami, którego właścicielem i armatorem jest Wnioskodawca, nie będzie podlegała opodatkowaniu na terytorium Polski.

W przypadku świadczenia usług, bardzo istotnym dla prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług jest określenie miejsca świadczenia danej usługi. Od poprawności określenia miejsca świadczenia zależy, czy dane świadczenie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, czy też nie.

Na mocy art. 28a ustawy, na potrzeby stosowania niniejszego rozdziału:

1. ilekroć jest mowa o podatniku – rozumie się przez to:

a. podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,

b. osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a), która jest zidentyfikowana do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;

2. podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.

Jak słusznie wskazał Wnioskodawca, w art. 28a ustawy zawarta jest definicja podatnika, która ma zastosowanie tylko w przypadku ustalenia miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji, jest osoba wykonująca samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy. Za podatników są uznawane również podmioty wykonujące działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich.

Ogólna zasada dotycząca określania miejsca świadczenia usług na rzecz podatników zawarta została w art. 28b ust. 1 ustawy, zgodnie z którym miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę lub stałe miejsce zamieszkania, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1, art. 28g ust. 1, art. 28i, 28j i 28n.

Z przepisu art. 28b ustawy wynika zatem, iż w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika miejscem świadczenia jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę lub stałe miejsce zamieszkania, czyli opodatkowanie usługi zostaje przeniesione do państwa, gdzie następuje faktyczna konsumpcja usługi.

Stosownie natomiast do art. 28c ust. 1 ustawy, miejscem świadczenia usług na rzecz podmiotów niebędących podatnikami jest miejsce, w którym usługodawca posiada siedzibę lub stałe miejsce zamieszkania, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3 oraz art. 28d-28f, art. 28g ust. 2, art. 28h-28n.

Wnioskodawca podaje w swoim uzasadnieniu, że świadczy usługi krótkoterminowego wynajmu środka transportu jakim jest jacht, osobom fizycznym nieprowadzącym działalności gospodarczej, które to usługi nie trwają w każdym z przypadków dłużej niż 90 dni.

Ustawa nie precyzuje definicji środka transportu, za wyjątkiem pojęcia nowego środka transportu, którego definicja zawarta jest w art. 2 pkt 10 ustawy. Zgodnie jednak z art. 38 Rozporządzenia Wykonawczego Rady Nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE, termin ten obejmuje pojazdy, mechaniczne lub inne, a także innego rodzaju wyposażenie i urządzenia służące do przewozu osób lub rzeczy z miejsca na miejsce, w tym przeznaczone do ciągnięcia, przesuwania lub pchania przez pojazdy, i zasadniczo zaprojektowane oraz faktycznie nadające się do wykorzystania w celu transportu. Przepis ten zawiera również, w ust. 2, niewyłączną, przykładową listę takich środków transportu. Obejmuje ona m.in. pojazdy lądowe, takie jak samochody, motocykle, rowery, trójkołowce oraz pojazdy turystyczne, statki. Zatem statek morski należy zaliczyć do środków transportu, definiowanych na potrzeby podatku VAT.

Na mocy art. 28j ust. 1 ustawy, będącego zastrzeżeniem zarówno art. 28b ust. 1 jak i art. 28c ust. 1 ustawy, miejscem świadczenia usług krótkoterminowego wynajmu środków transportu jest miejsce, w którym te środki transportu są faktycznie oddawane do dyspozycji usługobiorcy. Ustawodawca w przepisie art. 28j ust. 2 ustawy wprowadził z kolei pojęcie krótkoterminowego wynajmu środków transportu, przez które rozumie się ciągłe posiadanie środka transportu lub korzystanie z niego przez okres nieprzekraczający 30 dni, a w przypadku jednostek pływających – przez okres nieprzekraczający 90 dni.

Z powyższych zapisów wynika, że o miejscu opodatkowania takich usług decyduje miejsce oddania środka transportu do dyspozycji nabywcy usługi. Potwierdza to również art. 40 Rozporządzenia 282/2011, który stanowi, że miejscem, w którym środek transportu jest faktycznie oddany do dyspozycji najemcy, o którym mowa w art. 56 ust. 1 dyrektywy 2006/112/WE, jest miejsce, w którym najemca lub osoba trzecia działająca w jego imieniu przejmuje nad nim fizyczne posiadanie.

Podsumowując, w sytuacji, gdy polski Wnioskodawca, wynajmujący statek, odda go do dyspozycji swoim klientom – osobom fizycznym, nieprowadzącym działalności gospodarczej, na terytorium innym niż terytorium Polski, usługa ta będzie podlegała opodatkowaniu w miejscu faktycznego przekazania środka transportu do dyspozycji klienta, tym samym nie będzie podlegała opodatkowaniu w Polsce.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl